Zwemmen met zeeleeuwen & waarom je vakantiegevoel vasthouden niet werkt


Ok, mag ik je even behandelen alsof je mijn collega bent?

Biecht: sinds januari werk ik alleen omdat ik voor mezelf begonnen ben. En dat vind ik soms best ongezellig. Daarom zie ik jou graag als mijn virtuele collega 😀

Heb je een lekkere zomer achter de rug?

Ik ben een paar weekjes volledig van de radar geweest en heb onder andere San Diego bezocht. Waarom ik daar precies was, vertel ik vast binnenkort (waarschijnlijk op social media).


Dit was niet gepland, maar ik heb gesnorkeld en er kwamen zeeleeuwen naar me toe. Superleuk en ook wel fucking eng (want op alle bordjes stond dat ze kunnen bijten).

Maar nu begint het werkende leven weer.  En ik kan me goed herinneren hoe vaak ik zulke gesprekjes met collega’s voerde:

Collega: “Hoe was je vakantie?”

Ik: “Jaaa heerlijk, ik was in [plaats] en ik had [weersomstandigheden]. Het hoogtepunt was toch wel [zwemmen met zeeleeuwen-achtig verhaal] OF Het enige minpunt was [verhaal over dieptepunt, bijvoorbeeld bijtende zeeleeuwen].

Maar het was hoe dan ook fijn om er even helemaal uit te zijn.”

Collega: “Lekker is dat hù? Nu maar proberen dat gevoel vast te houden!”

Ik: knik instemmend, er verschijnt een fronsrimpel in mijn voorhoofd.

Ben ik de enige, of herken je dit soort gesprekken? 😉

Als ik daar nu aan terugdenk, moet ik een beetje lachen. Ten eerste om alle kantoorcliché’s die ik nu dus stiekem mis.

Maar vooral om het idee dat je koste wat het kost een fijn gevoel moet vasthouden. Krampachtig. En geloof me, ik heb zelf ook vaak genoeg zulke dingen gezegd.

Hoe je je voelt, verandert continu. Net als water stroomt het soms snel & hard en soms rustig. Je kunt water niet vasthouden (tenzij je het bevriest, maar is het dan nog echt hetzelfde?).

Ik heb momenteel last van een flinke jetlag (tot 5:00 niet in slaap kunnen vallen is een feest). En als ik denk aan alle nieuwe dingen die ik wil doen, raak ik soms overweldigd. En weet je? It’s all good.

Keepin’ it real. Jetlag-style.

Geniet van je vakantiefoto’s, geniet van je herinneringen. Maar voel je vooral niet schuldig als je de post-vakantie blues hebt. En voel je zeker niet schuldig als je al binnen een week weer stress ervaart. Of als je binnen twee weken al niet meer het gevoel hebt dat je ooit weg bent geweest.

Want ook dat is een vorm van perfectionisme. Denken dat je je op een bepaalde manier moet voelen.

Het is fijn om weer thuis te zijn. Ook al ben ik niet 100% wakker. Ik ben toffe dingen aan het maken. Onder andere een gloedjenieuwe gratis Masterclass waar ik je binnenkort meer over vertel, dus hou deze site en mijn social media in de gaten als je het niet wilt missen.

Ik ben benieuwd:

Herken je dat gevoel van ‘krampachtig’ je vakantiegevoel vast willen houden? Hoe ga jij hiermee om?

Liefs,

Evelien

 

 

Een reactie plaatsen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *