Zes jaar geleden had ik een droom…
Goh, dit klinkt bijna als het begin van de Martin Luther King-speech 😉
Maar het is wel waar. Zes jaar geleden was ik net gestart met werken en voelde ik me zó enorm onder druk staan. Continu. Stress over of ik mijn werk wel goed deed. Of mensen me wel aardig vonden. Of mijn vrienden niet vonden dat ik ze in de steek liet, omdat ik vaak zo moe was dat ik bijna nooit meer met ze afsprak. Of ik wel gezond genoeg leefde (waarmee ik ook bedoelde ‘of ik wel slank genoeg was’). Oh, en laten we niet vergeten dat ik me ook afvroeg of ik wel echt in staat was om ooit een langdurige, gelukkige relatie te onderhouden.
Mijn grootste angst was om in een burn-out te komen en daar zat ik ook wel echt dicht tegenaan. En het allerergste aan die situatie vond ik dat het nooit. ophield. Nooit.
De gedachtes raasden maar door en door en het enige wat ik wilde was een ‘pauzeknop’ of nog liever: een ‘stopknop’.
Ik dacht op dat moment dat het lag aan allerlei zaken buiten mezelf, het traineeship was zwaar en de beoordeling was heftig. Maar ik voelde me tegelijkertijd schuldig en incompetent omdat het me maar niet lukte van het leven te genieten.
Mijn droom was om me gewoon lekker te voelen, om comfortabel te zijn met wie ik ben. Om rust te ervaren, in mijn hoofd en in mijn lijf. Om niet meer vanaf het moment dat ik wakker werd tot het moment dat ik in slaap viel overspoeld te zijn door angsten en gedachten over wat er allemaal moest. Om gewoon mezelf te kunnen zijn – al geloofde ik op dat moment nog niet helemaal dat dat dan ook goed genoeg was. Ergens had ik nog steeds het idee dat ik eerst iemand anders moest worden om al die dingen te bereiken.
Fast forward naar vandaag. Ik kan niet omschrijven hoe gelukkig ik ben met hoe mijn leven er op dit moment uitziet. Iets waarvan ik dacht dat het niet voor mij weggelegd was. Ik doe wat ik het allerliefste doe, namelijk anderen helpen om ook deze stappen te zetten. De aanmeldingen voor mijn traject en de lieve berichtjes van mensen die mijn coachgesprekken, video’s en webinars waarderen, stromen werkelijk binnen.
Ik heb een megalieve vriend, bij wie ik 100% mezelf kan zijn. Mijn ouders, broertje en mijn lieve vriendinnen en vrienden steunen me volledig in de keuzes die ik maak. Ik heb de fijnste collega’s die je je kunt wensen. Ik voel echt heel veel vrijheid, dankbaarheid en liefde.
En het allermooiste: ik voel me (95% van de tijd) super relaxt! Ik voel steeds meer en meer dat wie ik ben, helemaal ok is. En het blijkt zoveel simpeler dan ik zes jaar geleden dacht om dat te voelen en uit te dragen. Als je het maar ziet.
Dit is de kern: Doe wie je bent. Doe geen dingen die niet bij je passen. Wees helder over wat je wilt. En het gebeurt gewoon.
Natuurlijk voelde het tijdens de reis hiernaartoe niet altijd zo simpel. En natuurlijk raak ik ook nu nog weleens verstrikt in het web van ‘moeten’. In het web van niet goed genoeg (denken te) zijn. Maar omdat ik dat patroon herken, duurt het nu veel minder lang om daar weer uit te komen. En gewoon verder te gaan met het leiden van mijn droomleven.
Heb jij ook zo’n droom? Of misschien wel een hele andere droom? Maar lukt het je maar niet om hier serieus werk van te maken? Blijf je voor je gevoel stilstaan en ontbreekt het je aan het lef om de volgende stap te zetten? Ik ga graag met je in gesprek!
Liefs,
Evelien
