De afgelopen tijd dacht ik regelmatig terug aan de periode dat ik in Amsterdam woonde met mijn toenmalige vriend, zo’n vijf jaar geleden. In die periode had ik een gesprek met mijn leidinggevende over minder werken.
Ik vond gisterochtend een dagboek uit die tijd en werd teruggeworpen naar mijn gejaagde bestaan. Die stress en haast zie ik bij veel cliënten. En ik snap het. Maar het hoeft niet.
Op wiens toestemming wacht jij om op je eigen tempo te leven en te werken? Om rust te nemen? In deze podcast neem ik je mee in mijn verhaal. Luister ‘m hier.
Het gesprek aangaan met mijn leidinggevende om minder te werken, vond ik vijf jaar geleden ontzettend spannend. Ze wilde eerst met me onderzoeken waarom mijn werk me zo veel energie kostte en stemde niet meteen in met minder uren. Uiteindelijk ging ze akkoord en ging ik van vijf naar vier dagen werken.
Omdat ik nieuwsgierig was naar hoe ik die periode destijds beleefde, dook ik mijn kast in – op zoek naar een dagboek uit die tijd. Ik schrijf al jaren in dagboeken, dus moest even zoeken. Ik zag een dagboek liggen, maar zag direct dat die nieuwer was. Ik stak mijn arm iets verder in mijn kast, pakte een dagboek en sloeg ‘m open.
En geloof het of niet, maar ik sloeg het dagboek precies open op de pagina waar ik schreef over het gesprek met mijn leidinggevende. Vervolgens zat ik de hele ochtend te lezen over die periode.
En man! Ik word al moe als ik het teruglees. Ik begon destijds door te krijgen dat ik te veel aan het doen was en dat ik me daar niet goed bij voelde. Het lukte me niet om minder druk te zijn en mezelf toestemming te geven om te rusten.
Zelfs op vrije dagen maakte ik opsommingen van alle nuttige taakjes die ik gedaan had. De stad in, uitgebreid koken, studeren voor een opleiding naast mijn werk, het huis schoonmaken, mail bijwerken. Aan het eind van de dag was ik bekaf. En niet tevreden – alle leuke dingen die ik wilde doen, had ik niet gedaan.
Ik hoor zo’n zelfde verhaal van veel cliënten. Ze vertellen over de onvrede die ze ervaren als ze niet precies hebben gedaan wat ze zich hebben voorgenomen. Ze vinden dat ze alles hadden moeten doen. En misschien vind jij dat ook wel.
Ik snap je. Maar alsjeblieft. Geef jezelf toestemming om het rustig aan te doen.
Als een vriendin tegen je zegt “Ik heb het vandaag rustig aan gedaan in plaats van al mijn acties afgestreept”, stimuleren we dat. Als we het zelf een dag rustig aan doen en niet al die nuttige klusjes doen, zeggen we vaak tegen onszelf “Jammer, hopelijk kan ik het morgen inhalen” of “Loser, hoezo kan jij dit niet? Normale mensen zouden allemaal nuttige dingen doen en jij hebt de hele dag op de bank gelegen.”
Ik wil je graag de vraag stellen: op wiens toestemming wacht jij om een tandje terug te schakelen? Om je eigen planning overboord te gooien?
Ik weet dat dit voor perfectionisten moeilijk is. Want hoe maak je je planning zo dat je aan het eind van de dag niet uitgeput bent? Perfectionisten zijn vaak erg ambitieus en optimistisch. We denken vaak dat we die acht dingen in een dag wel afkrijgen.
NEWSFLASH: je krijg geen acht dingen af op één dag. Het begint al met je planning. Op wiens toestemming wacht jij om je planning echt haalbaar en ontspannen te maken?
Precies. Op de jouwe. Bij dezen – ik geef je toestemming. Je hebt het nodig om rust te nemen. Om bij te komen.
Hoe meer jij jezelf de toestemming geeft om naar jezelf te luisteren en bij te komen, hoe fijner je je gaat voelen en hoe minder je in de verleiding komt om over je grenzen heen te gaan. Het begint met jezelf NU toestemming geven om het rustiger aan te doen.
Durf dingen af te zeggen als je er geen tijd of energie voor hebt. Durf tijd te nemen voor jezelf.
Ik hoop dat je wat aan deze blog en podcast hebt gehad. Durf jij het rustiger aan te doen? Laat het me weten via een DM op Instagram. Je kunt me vinden via @evelien_bijl.
Liefs,
Evelien