Een oud-collega zei laatst tegen me: “Goh, Evelien, ik heb veel aan je podcast. En dat terwijl ik altijd heb gezegd dat ik geen perfectionist ben. Ik gunde mezelf zelfs om niet naar een verjaardag te gaan, terwijl ik eigenlijk vond dat ik wel moest gaan. Ik zag in dat ik niet per se hoefde te gaan, maar voor mezelf mocht kiezen.”

Allereerst vond ik het tof om te horen dat mijn podcast haar geholpen heeft. Ook herken ik wat ze zegt. Ik heb lang gezegd en gedacht dat ik geen perfectionist was. Ik had het niet door, en dacht dat ik ‘gewoon’ een hoge norm had.

Mijn oud-collega en veel van mijn klanten hebben hetzelfde soort misvattingen over perfectionisme. Ze denken dat perfectionisme eigenlijk wel goed is, omdat ze bang zijn anders niets meer uit hun handen te krijgen.

Hoe zit het met jou? Denk jij dat je geen perfectionist bent, maar ben je dat stiekem toch wel? Of andersom? In deze podcast behandel ik de twee grootste misvattingen over perfectionisme.

‘Ik ben niet perfectionistisch, want mijn kamer is een rommel’

Tijdens mijn eerste baan zei een collega tegen mij: “Goh, Evelien, je bent wel perfectionistisch of niet?” Ik zei meteen: “NEE! Dat ben ik niet.”

Ik dacht dat perfectionisten mensen waren die hun huis op orde hebben, geen fouten maken en er niet tegen kunnen als iets niet perfect is. Mijn huis was rommelig en ik zat er niet mee, dus ik vond mezelf geen perfectionist.

Toch bleek ik wel perfectionistisch, maar op andere gebieden dan mijn huishouden. Met name op het gebied van werk en mijn sociale leven was ik perfectionistisch. Ik was veel bezig met wat mensen van me vonden en of ik wel aan de eisen van anderen voldeed.

‘Een beetje perfectionisme is wel goed toch?’

Als je gaat solliciteren en je een slechte eigenschap moet opnoemen, wil je misschien zeggen dat je perfectionistisch bent, omdat je daarmee lekker overkomt — je doet tenslotte je best.

Twee dingen worden hier door elkaar gehaald: een hoge norm hebben (wat helemaal oké is) en perfectionisme (als je hoge norm onhaalbaar wordt en jij je niet goed genoeg voelt).

Met een hoge norm en zelfreflectie is niets mis. Je wilt jezelf verbeteren en je best doen. Helemaal prima.

Perfectionisme is de angst om niet genoeg te zijn. Dit uit zich in je werk heel goed willen doen of een perfecte partner willen zijn. Perfectionisme hangt samen met zelfkritiek en jezelf niet accepteren — daar is letterlijk nooit iemand beter van geworden.

Je kunt ook op emotioneel vlak perfectionistisch zijn. Je mag niet onzeker zijn van jezelf. Je vindt dat je minder vaak gestrest zou moeten zijn. Je mag je niet rot voelen. Je bent bang om tekort te schieten en te falen.

Bang om perfectionisme los te laten

Veel van mijn klanten zijn bang om hun perfectionisme los te laten, omdat ze denken dat die zelfkritiek ze scherp houdt en ze anders lui worden.

Ook ik had altijd het idee dat ik harder moest werken dan ik deed. Dat ging ten koste van hoe leuk ik als mens was en de resultaten die ik bereikte.

Wees gerust. Je kunt heel veel leren en open naar jezelf kijken wanneer je dat doet vanuit zelfacceptatie. Je kunt aan jezelf werken vanuit het gevoel dat je oké bent.

Sterker nog; je voert dan makkelijker veranderingen door. Je wordt niet steeds persoonlijk geraakt, je weet immers dat je goed genoeg bent.

Het scheelt veel negatieve energie om niet vanuit perfectionisme te willen leren en groeien maar vanuit zelfacceptatie.

Als je dit allemaal hoort, denk jij dan dat er bij jou sprake is van perfectionisme? Of heb jij een hoge norm?

Laat je me het weten via een DM op Instagram? Je kunt me vinden via @evelien_bijl.

Liefs,

Evelien